آسیب شبکه بازویی (BPI) در کودکان وضعیتی است که شبکه اعصابی را که از نخاع منشأ می‌گیرند، تحت تأثیر قرار می‌دهد و حرکت و حس بازو و دست را کنترل می‌کند. BPI می تواند در هنگام زایمان اتفاق بیفتد، به ویژه زمانی که کشش یا کشیدن بیش از حد شانه نوزاد در حین زایمان وجود داشته باشد.
شدت آسیب می تواند متفاوت باشد، از کشش خفیف اعصاب تا پارگی کامل اعصاب. آسیب شبکه بازویی می تواند منجر به ضعف یا فلج بازو و همچنین از دست دادن حس و مشکل در حرکات حرکتی ظریف شود.
درمان آسیب شبکه بازویی در کودکان به شدت آسیب بستگی دارد. جراحات خفیف ممکن است خود به خود در طول زمان بهبود یابند، در حالی که آسیب های شدیدتر ممکن است به جراحی و یا فیزیوتراپی و کاردرمانی برای بهبود عملکرد بازو و جلوگیری از عوارض طولانی مدت مانند انقباضات و بدشکلی ها نیاز داشته باشد.
علت آسیب شبکه بازویی در کودکان
آسیب شبکه بازویی (BPI) در کودکان می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، اما شایع ترین علت آن ضربه در حین زایمان است. برخی از عواملی که می تواند در BPI در کودکان نقش داشته باشد عبارتند از:
دیستوشی شانه: این اتفاق زمانی رخ می دهد که شانه نوزاد در حین زایمان گیر کند که می تواند باعث کشش یا کشیدن بیش از حد اعصاب شبکه بازویی شود.
وزن زیاد هنگام تولد: نوزادانی که در هنگام تولد بیش از 4 کیلوگرم وزن دارند، به دلیل افزایش احتمال دیستوشی شانه، در معرض خطر BPI هستند.
زایمان طولانی مدت: زایمانی که بیشتر از حد طبیعی طول بکشد می تواند خطر BPI را افزایش دهد، زیرا می تواند منجر به کشش بیش از حد روی اعصاب شبکه بازویی شود.
زایمان بریچ: نوزادانی که در وضعیت بریچ به دنیا می آیند (اول پاها به جای سر اول پاها) به دلیل افزایش احتمال دیستوشی شانه در معرض خطر BPI هستند.
دیابت مادر: زنان مبتلا به دیابت در معرض خطر بیشتری برای به دنیا آوردن نوزادان بزرگتر هستند که می تواند خطر BPI را در طول زایمان افزایش دهد.
زایمان ابزاری: استفاده از فورسپس یا استخراج خلاء در حین زایمان می تواند خطر BPI را افزایش دهد، به خصوص اگر از نیروی بیش از حد استفاده شود.
توجه به این نکته مهم است که همه موارد BPI در کودکان ناشی از ضربه در هنگام زایمان نیست. علل دیگر می تواند شامل آسیب های تروماتیک، تومورها و عفونت های موثر بر اعصاب شبکه بازویی باشد.
درمان آسیب شبکه بازویی در کودکان
درمان این آسیب به شدت آسیب و سن کودک بستگی دارد. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
مشاهده و فیزیوتراپی: در موارد خفیف BPI، اعصاب ممکن است با گذشت زمان و فیزیوتراپی خود به خود بهبود یابند. فیزیوتراپی می تواند به بهبود دامنه حرکتی و قدرت در بازوی آسیب دیده کمک کند.
جراحی: در موارد شدیدتر آسیب شبکه بازویی، به خصوص اگر پارگی کامل اعصاب وجود داشته باشد، ممکن است جراحی لازم باشد. هدف از جراحی ترمیم اعصاب و بازگرداندن عملکرد بازوی آسیب دیده است.
پیوند عصبی: در برخی موارد، ممکن است از پیوند عصبی برای جایگزینی بافت عصبی آسیب دیده استفاده شود. این شامل برداشتن یک عصب سالم از قسمت دیگری از بدن و پیوند آن به محل آسیب است.
انتقال عصبی: انتقال عصبی شامل تغییر مسیر یک عصب سالم از قسمت دیگری از بدن به ناحیه آسیب دیده شبکه بازویی است. این می تواند به بازیابی عملکرد بازوی آسیب دیده کمک کند.
کاردرمانی برای آسیب شبکه بازویی
کاردرمانی (OT) می تواند بخش مهمی از برنامه درمانی برای کودکان مبتلا به آسیب شبکه بازویی (BPI) باشد. هدف کاردرمانی کمک به کودکان در یادگیری روش های جدید برای انجام فعالیت های روزانه و بهبود کیفیت کلی زندگی است. در اینجا چند راه وجود دارد که OT می تواند به کودکان مبتلا به BPI کمک کند:
تمرینات تقویتی: OT می تواند به کودکان کمک کند تا از طریق تمرینات و فعالیت هایی که گروه های عضلانی خاصی را هدف قرار می دهند، در بازو و دست آسیب دیده قدرت بسازند.
تمرینات دامنه حرکتی: OT همچنین می‌تواند به بهبود دامنه حرکتی بازو و دست آسیب‌دیده از طریق تمرین‌ها و فعالیت‌هایی که انعطاف‌پذیری و تحرک را افزایش می‌دهند، کمک کند.
آموزش مجدد حسی: کودکان مبتلا به BPI ممکن است از دست دادن حس در بازو و دست آسیب دیده را تجربه کنند. کاردرمانی می تواند به آموزش مجدد حسی کمک کند، که شامل استفاده از تکنیک های خاص برای کمک به کودکان برای بازیابی حس و بهبود توانایی آنها برای احساس لمس، فشار و دما است.
تجهیزات تطبیقی: OT همچنین می تواند به کودکان مبتلا به BPI کمک کند تا استفاده از تجهیزات تطبیقی و وسایل کمکی را یاد بگیرند که می توانند فعالیت های روزانه را آسان تر و راحت تر کنند. این ممکن است شامل مواردی مانند وسایل کمک نوشتاری تخصصی، آتل ها یا ظروف اصلاح شده باشد.
آموزش فعالیت‌های زندگی روزانه (ADL): OT می‌تواند به کودکان مبتلا به BPI کمک کند تا روش‌های جدیدی را برای انجام فعالیت‌های زندگی روزمره، مانند لباس پوشیدن، آراستگی، و تغذیه خود بیاموزند. این ممکن است شامل آموزش کودکان برای استفاده از بازو یا دست سالم خود برای جبران محدودیت های بازوی آسیب دیده باشد.
مقالات مرتبط :